Leśne Kompleksy Promocyjne stanowią narzędzie do doskonalenia leśnictwa jutra. Są odpowiedzią leśnictwa na wyzwania cywilizacyjne. Dzisiejsze leśnictwo wielofunkcyjne
o ogromnej różnorodności biologicznej daje podstawę do tworzenia idei trwałego
i zrównoważonego rozwoju. Jest to kompromis pomiędzy produkcją drewna, zachowaniem walorów przyrody i czynieniem lasu przyjaznym pod każdym względem człowiekowi. LKP postrzegane są jako „parki narodowe Lasów Państwowych”. Różnica polega na tym, że Lasy Państwowe nie są obiektem ochrony konserwatorskiej, ale ochrony wielkopowierzchniowej. LKP są alternatywą dla nadmiernie obciążonych ruchem turystycznym parków narodowych, w których turystyka odbywa się rygorystycznie wyznaczonymi szlakami. Lasy dają większą swobodę bezpośredniego kontaktu z przyrodą, bez większych ograniczeń wstępu
i poruszania się po lesie. Utworzenie LKP umożliwia szerszy kontakt pomiędzy społeczeństwem a leśnikami. Działalność edukacyjna prowadzona w LKP ma na celu promowanie proekologicznej i wielofunkcyjnej roli lasu. LKP kształtują świadomość ekologiczną, uczą szacunku do lasu i leśnictwa. Stanowią obszary o znaczeniu naukowym
i badawczym. Wyniki prowadzonych badań pozwolą na doskonalenie metod gospodarowania lasem i określenia granicy racjonalnej ingerencji gospodarczej. Nie obce są w LKP nowe technologie, przyjazne środowisku i pomocne w pracy leśnika. Tak długo jak LKP będą cieszyły swoimi urokami i bogactwem, otwartością dla zwiedzających, prowadzona w nich edukacją, a pozostałe nadleśnictwa będą naśladowały metody gospodarczo-ochronne w nich wypracowane, tak długo możemy mówić, że LKP spełniają swój podstawowy cel.

Lasy Nadleśnictwa Szklarska Poręba położone są w Karkonoszach i Górach Izerskich. Góry Izerskie są osobliwym rejonem, odznaczają się dużą specyfiką krajobrazu i świata przyrody nieożywionej. Tylko w kilku kulminacjach przekraczają 1100 m n.p.m. Cechą charakterystyczną Gór Izerskich jest występowanie dużych zasięgów wierzchowinowych, wzniesionych ponad 800 m n.p.m., z których wyrastają łagodne kulminacje. Powierzchnia szczytowa jest mało urozmaicona, o małym nachyleniu stoków. Wierzchowinowe partie gór
w wielu miejscach przyjmują charakter rozległych kotlin górskich. Warunki klimatyczne odgrywają bezpośrednią rolę w kształtowaniu się warunków egzystencji zbiorowisk roślinnych. Ich wpływ objawia się w fizycznym oddziaływaniu, stymulując lub ograniczając wzrost roślin.

Góry Izerskie kojarzą się bezpośrednio z przebytą klęską ekologiczną. Tymczasem znamiennym dla nich jest współwystępowanie obok całych połaci zdegradowanych pod wpływem przebytej klęski ekologicznej, następnie zalesionych na nowo wysiłkiem leśników stosunkowo rozległych fragmentów zachowanego krajobrazu pierwotnego. Te pierwotne elementy krajobrazu, to dolina rzeki Izery wraz z największym w polskich górach kompleksem torfowisk. Torfowiska Gór Izerskich mają specyficzny niepowtarzalny charakter. Pod względem genezy, ukształtowania powierzchni i szaty roślinnej wykazują wiele cech wspólnych z torfowiskami z dalekiej północy, zwłaszcza w Skandynawii. Ze względu na unikalny charakter ekosystemy torfowiskowe gór Izerskich mogą być uważane za torfowiska górskie o charakterze subarktycznym, który nie ma swoich odpowiedników w innych częściach Polski. Ze względu na unikalny charakter siedlisk, istniejący w Górach Izerskich rezerwat „Torfowiska Doliny Izery” od 10 stycznia 2018 r. znajduje się na liście chronionych obszarów wodno – błotnych o znaczeniu międzynarodowym, wyznaczonych zgodnie z Postanowieniami Konwencji Ramsarskiej. W ekosystemach bagiennych Gór Izerskich można wyróżnić 15 zbiorowisk roślinnych, z których część jest unikalna dla obszarów górskich, spotkać można ponad 20 chronionych, reliktowych i rzadkich gatunków roślin torfowiskowych. Dla wielu z nich tutejsze ekosystemy stwarzają ostatnią szansę przeżycia. Godne podkreślenia są retencyjne jak i krajobrazowe walory torfowisk. Jest to największy w górach Polski obszar torfowisk, wyjątkowy w skali Europy.