Z przekazów historycznych wiadomo, iż teren Karkonoszy i Gór Izerskich w XIII wieku stanowiły dobra książęce księstwa świdnicko - jaworskiego.

Najstarszym znanym dokumentem mówiącym o prawach własności terenów należących obecnie do Nadleśnictwa Szklarska Poręba jest dokument spisany 13 lipca 1281 r. pomiędzy klasztorem joannitów a wnukiem Henryka Pobożnego, księciem Bernardem Lwóweckim. Dotyczył on kupna przez joannitów z Cieplic Śląskich gruntów leżących pomiędzy potokiem Zachun (dziś Kamienna), a Plessena (dziś Mała Kamienna). Wzmiankowany obszar obejmował teren Czarnej Góry aż po Garby Izerskie (wschodnia część obecnego obrębu Szklarska Poręba). Od 1381 roku tereny te od joanitów przejął rycerz dworu książęcego Gotsche Schoff (von Schaffgotsch), rezydujący na zamku
w Chojnicach.

Z nielicznych dostępnych zapisków niemieckich dotyczących historii lasów wchodzących w skład obecnego Nadleśnictwa Szklarska Poręba wynika, iż większość kompleksów stanowiło dobra przymajątkowe (ok. 90%). Drobne
i mniejsze kompleksy leśne należały do małych gospodarstw indywidualnych.

Przez wiele wieków lasy okolic Szklarskiej Poręby stanowiły rezerwuar drewna pozyskiwanego w różnych ilościach, zależnych od miejscowych potrzeb. Zorganizowany rozwój osad ludzkich oraz hutnictwa spowodował znaczny wzrost zapotrzebowania na drewno.

Prowadzony wyrąb lasów, szczególnie od drugiej połowy XIII wieku stawał się coraz bardziej rabunkowy i obejmował coraz wyższe partie terenu.

Nie obowiązywały wówczas jakiekolwiek ograniczenia powierzchniowe lub wiekowe, a odnowienie powstałych zrębów odbywało się wyłącznie poprzez samosiew.

Od połowy XVIII wieku (1754 r.) na omawianym terenie rozpoczęto stosowanie odnowienia sztucznego na powierzchniach otwartych. Do około 1880 r. stosowano prawie wyłącznie siew pełny nasion świerka, bez przygotowania gleby (wysiewając ok. 30-40 kg nasion na 1 ha). Zwiększone zapotrzebowanie na nasiona powodowało konieczność ich sprowadzania z innych obszarów. Już w 1787r. sprowadzano nasiona świerka z rejonu Kłodzka oraz odległych terenów nizinnych.

Od około 1880 r. coraz częściej zaczęto stosować siew na uprzednio przygotowanych pasach.

Od początku XX wieku rozpoczęto także stosowanie sadzenia, które to od 1908r. stało się dominującym sposobem odnowienia.

W latach 30-tych, aż do 1945 r. gospodarkę leśną na omawianym obszarze prowadzono w sposób intensywny. Powstające w wyniku użytkowania powierzchnie otwarte były sukcesywnie odnawiane. W szerokim zakresie przeprowadzono także cięcia pielęgnacyjne. Jednakże stosowanie w odnowieniu niemalże wyłącznie świerka i to nierzadko obcego pochodzenia, doprowadziło do powstania litych drzewostanów świerkowych, nieprzystosowanych do górskich warunków klimatycznych, nieodpornych na destrukcyjne działanie czynników biotycznych i abiotycznych.

Po roku 1945 na podstawie ustawy o upaństwowieniu lasów innej własności, lasy obecnego Nadleśnictwa Szklarska Poręba weszły głównie w skład utworzonych wówczas nadleśnictw Szklarska Poręba i Piotrowice (nazwa zmieniona została później na Piechowice) oraz w mniejszej części w skład nadleśnictw Sobieszów, Śnieżka i Świeradów.

W obecnych granicach Nadleśnictwo funkcjonuje od 1975 roku.

Powierzchnia ogólna wynosi 14 501,4324 ha.

Nadleśnictwo podzielone jest na dwa obręby: Szklarska Poręba i Piechowice.